ความสามารถในการระบุเสียงหัวเราะที่แท้จริงอยู่เหนือวัฒนธรรม

เป็นเวลาเกือบทศวรรษที่ Bryant ศาสตราจารย์ด้านการสื่อสารใน UCLA College ได้ศึกษาธรรมชาติของเสียงหัวเราะ และสิ่งที่เผยให้เห็นเกี่ยวกับวิวัฒนาการของการสื่อสารและความร่วมมือของมนุษย์ การศึกษาล่าสุดของเขาซึ่งตีพิมพ์ในวารสารPsychological Scienceต่อยอดจากการศึกษาในปี 2014 ที่เขานำเสนอ ซึ่งบ่งชี้ว่าผู้คนสามารถแยกแยะได้เมื่อการหัวเราะเป็นเรื่องจริง การทำงานโดยมีความรู้ว่าการหัวเราะเป็น "สัญญาณการเล่น" ที่ทรงพลังและเป็นสากลของมนุษย์ ซึ่งทำให้ผู้คนสามารถคาดเดาพฤติกรรมและความสัมพันธ์ได้ ไบรอันต์และผู้เขียนร่วมของเขาขยายการวิจัยก่อนหน้านี้ให้รวมผู้เข้าร่วมการศึกษา 884 คนจากสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่นๆ 20 ประเทศ ซึ่งคิดเป็น 6 คน ทวีป สำหรับเสียงหัวเราะที่แท้จริง นักวิจัยดึงเสียงหัวเราะจากการสนทนาที่บันทึกไว้ระหว่างเพื่อนหญิงที่พูดภาษาอังกฤษคู่หนึ่ง สำหรับการหัวเราะปลอม พวกเขาใช้เสียงหัวเราะที่เกิดจากผู้หญิงที่ถูกขอให้หัวเราะตามคำสั่ง การบันทึกได้รับการแก้ไขตามความยาวและระดับเสียง และเล่นตามลำดับแบบสุ่มให้กับผู้เข้าร่วมการศึกษา ในทุกสังคม ผู้ฟังสามารถบอกได้ดีกว่าโอกาสว่าเสียงหัวเราะนั้น "จริง" หรือ "ปลอม" แต่มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ตัวอย่างเช่น ผู้ฟังชาวซามัวตอบถูกเพียง 56 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่ผู้ฟังชาวญี่ปุ่นตอบถูกเพียง 69 เปอร์เซ็นต์ ผู้เข้าร่วมจากสังคมอุตสาหกรรมที่เล็กกว่ามีความแม่นยำมากกว่าในการระบุการหัวเราะปลอม ไบรอันท์กล่าวว่าผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าในสถานที่ที่ความสัมพันธ์ทางสังคมที่ลึกซึ้งและซับซ้อนมีความสำคัญต่อการอยู่รอด ผู้คนจะปรับตัวให้เข้ากับการมีส่วนร่วมทางอารมณ์ของผู้อื่นมากขึ้น และมีแนวโน้มที่จะใช้สัญญาณเหล่านั้นเพื่อทำนายพฤติกรรมของผู้อื่น ไบรอันท์กล่าวว่ การหัวเราะ อย่างตั้งใจและการหัวเราะที่เกิดขึ้นเองมีต้นกำเนิดมาจากระบบการผลิตเสียงที่แตกต่างกันและมีลักษณะทางเสียงที่แตกต่างกัน "เราเลือกใช้คำว่า 'ของจริง' และ 'ของปลอม' ในงานวิจัยของเราเพราะใช้สัญชาตญาณของผู้คน" ไบรอันท์กล่าว "ในทางเทคนิคแล้ว เสียงหัวเราะทั้งหมดเป็นเรื่องจริง -- เกิดจากระบบเสียงที่แตกต่างกัน เราต้องการทดสอบว่าความแตกต่างนี้ชัดเจนทั่วโลกหรือไม่" การวิจัยก่อนหน้านี้โดยไบรอันท์และคนอื่นๆ พบว่าการหัวเราะที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาตินั้นมีคุณสมบัติบางอย่างที่สามารถระบุตัวตนได้ ในระหว่างการหัวเราะที่เกิดขึ้นเอง ระบบเสียงร้องตามอารมณ์จะสร้างคุณภาพที่ส่งสัญญาณ "ความเร้าอารมณ์" ซึ่งเป็นระดับเสียงและระดับเสียงที่สูงกว่า รวมทั้งการระเบิดของเสียงที่ไม่เปล่งเสียงที่เร็วขึ้นและเสียงที่ไม่มีเสียงวรรณยุกต์ที่มากขึ้น เสียงเหล่านี้มีเงื่อนงำที่ลึกซึ้งว่าการหัวเราะนั้นเป็นเรื่องจริง ในทางกลับกัน การหัวเราะด้วยความเต็มใจนั้นเกิดจากระบบในสมองที่ควบคุมลิ้นและริมฝีปาก ซึ่งเป็นเครื่องมือในการพูดของเรา “วงจรสมองเฉพาะที่ควบคุมอวัยวะเสียงของเรามีความสามารถในการเลียนแบบ” ไบรอันท์กล่าว "ด้วยระบบเสียงพูดของคุณ คุณสามารถสร้างเสียงต่างๆ ได้มากมาย รวมทั้งการร้องไห้ เสียงหัวเราะ หรือเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด นั่นคือที่มาของเสียงหัวเราะที่ตั้งใจ เสียงหัวเราะปลอมจะฟังดูเหมือนคำพูดมากกว่า และเสียงหัวเราะที่แท้จริงจะไม่ส่งเสียง เหมือนกับคำพูด” ไบรอันท์กล่าวว่ามนุษย์ไม่ใช่สัตว์ชนิดเดียวที่แสดงการเปล่งเสียง แต่ผู้คนมีเอกลักษณ์ในการใช้คำพูดเพื่อเลียนแบบการเปล่งเสียงที่เกิดขึ้นเอง นักวิจัยเชื่อว่าเสียงหัวเราะที่แท้จริงเป็นสัญญาณทางสังคม ซึ่งเป็นการแสดงออกถึงความผูกพันอย่างจริงใจ แต่ตามรายงาน แม้กระทั่งเสียงหัวเราะปลอมก็สามารถตีความได้ว่าเป็นสัญญาณความร่วมมือที่สุภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมที่มีการพัฒนาอุตสาหกรรมสูง ซึ่งการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลโดยไม่ระบุชื่อซึ่งแจ้งโดยสถานะทางสังคมเป็นเรื่องปกติ การศึกษาล่าสุดอีกชิ้นหนึ่งที่ไบรอันท์จัดทำขึ้นแสดงให้เห็นว่าผู้คนจากทั่วโลกสามารถบอกได้ว่าคนสองคนที่หัวเราะด้วยกันเป็นเพื่อนหรือไม่ เพราะความแตกต่างในคุณสมบัติทางเสียงของเสียงหัวเราะระหว่างเพื่อนกับเสียงหัวเราะระหว่างคนแปลกหน้า และอีกโครงการล่าสุดที่ยังไม่ได้รับการตีพิมพ์พบว่าทารกอายุเพียงห้าเดือนสามารถปรับตัวให้เข้ากับความแตกต่างเหล่านี้ได้ โดยรวมแล้ว การวิจัยของ Bryant ชี้ให้เห็นว่ามนุษย์มีความไวต่อคุณสมบัติทางเสียงที่บ่งบอกถึงความตื่นตัวทางอารมณ์ และทักษะนี้ทำหน้าที่วิวัฒนาการที่มีคุณค่าในความร่วมมือระหว่างบุคคล ในการวิจัยในอนาคต ไบรอันท์หวังว่าจะศึกษาเสียงหัวเราะในภาษาและวัฒนธรรมต่างๆ “เรารู้ว่าผู้คนรับรู้การหัวเราะในทำนองเดียวกันในทุกวัฒนธรรม” เขากล่าว "แต่เราต้องการทราบเพิ่มเติมว่าเสียงหัวเราะที่คล้ายคลึงกันอาจเป็นอย่างไรเมื่อสร้างโดยผู้พูดภาษาต่างๆ"