การวิจัยเกี่ยวกับโลมา

การศึกษาซึ่งนำโดยนักวิทยาศาสตร์จาก University of Bristol และ United Arab Emirates University ได้รับการเผยแพร่ในวันนี้ในConservation Biology กิจกรรมของมนุษย์ เช่น การตกปลาเชิงพาณิชย์อาจส่งผลให้สัตว์ป่าที่ไม่ใช่เป้าหมายเสียชีวิตโดยไม่ตั้งใจ คุกคามสัตว์คุ้มครองและสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ ดร. ไซมอน อัลเลน จากโรงเรียนวิทยาศาสตร์ชีวภาพบริสตอล ผู้ศึกษาพฤติกรรมและปฏิสัมพันธ์ของโลมากับการประมงกล่าวว่า "การจับสัตว์น้ำและการทิ้งสัตว์ป่าทะเลในการประมงพาณิชย์เป็นความท้าทายที่สำคัญสำหรับการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพและการจัดการประมงทั่วโลก การประมงบางอย่างไม่มีการคัดเลือกและสร้างความเสียหายต่อแหล่งที่อยู่อาศัย เช่นเดียวกับการจับสัตว์คุ้มครอง เช่น โลมา แมวน้ำ เต่า ฉลาม และปลากระเบน "อุปกรณ์ลดจำนวนปลา Bycatch ถูกวางในอวนลากอวนของรัฐเวสเทิร์นออสเตรเลียในปี 2549 แต่ไม่มีการประเมินผลกระทบในเชิงปริมาณ เราเริ่มสร้างแบบจำลองการจับโลมาในระดับต่างๆ รวมถึงระดับที่รายงานในสมุดบันทึกของผู้ควบคุมและผู้สังเกตการณ์อิสระ น่าเสียดาย ผลลัพธ์ของเราแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าแม้แต่อัตราการจับปลา โลมา ประจำปีที่ต่ำที่สุดก็ไม่ยั่งยืน” ดร. อัลเลนกล่าว Dr. Oliver Manlik ผู้ช่วยศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ผู้เขียนนำงานวิจัยกล่าวว่า "เรานำเสนอแนวทางใหม่ในการประเมินอัตราการตายของมนุษย์ต่อสัตว์ป่า ซึ่งสามารถนำไปใช้กับปลาที่จับได้ การล่า มาตรการควบคุมการตาย หรือลม การชนกันของกังหัน และเมื่อเรารวมปัจจัยสโตแคสติก เหตุการณ์แบบสุ่ม เราแสดงให้เห็นว่าวิธีการประเมินการตายของสัตว์ป่าก่อนหน้านี้ไม่ได้อนุรักษ์นิยมเพียงพอ" Dr. Manlik เสริมว่า "สิ่งนี้สร้างความกังวลให้กับประชากรโลมาและชี้ให้เห็นถึงปัญหาเกี่ยวกับการประเมินอื่นๆ ที่ไม่ได้คำนึงถึงเหตุการณ์สุ่มเสี่ยง เช่น คลื่นความร้อน เนื่องจากความผันผวนของสิ่งแวดล้อมเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งและรุนแรงขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ" ดร. อัลเลนตั้งข้อสังเกตว่าสหราชอาณาจักรและสหภาพยุโรปล้มเหลวในการแก้ไขปัญหาการจับปลาโดยสมัครใจหรือระดับต่ำและไม่มีวัตถุประสงค์เชิงปริมาณในการอนุรักษ์ ความโปร่งใสที่มากขึ้นและการใช้วิธีการที่เข้มงวดมากขึ้นจะช่วยปรับปรุงพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์สำหรับการตัดสินใจเกี่ยวกับผลกระทบของการประมงต่อสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่เป้าหมาย เช่น โลมา วาฬ แมวน้ำ และนกทะเล นักวิจัยรวมถึงผู้เขียนร่วมจาก Species Conservation Toolkit Initiative และตั้งใจที่จะสร้างวิธีการใหม่ในการประเมินผลกระทบของมนุษย์ ซึ่งเรียกว่า 'การตายของมนุษย์อย่างยั่งยืนในสภาพแวดล้อมสโตแคสติก' หรือ 'SAMSE' ซึ่งเข้าถึงได้ง่ายสำหรับนักวิจัยและผู้จัดการสัตว์ป่าทั่วโลก